اشعار

نوری به جـهـان ز حیّ سرمد آمد            از لـطـف خــدا عــبـد مـؤیّــد آمـد

دهـم گـل بـوسـتان زهـرا و عـلـی            از نـسـل عـلـی نـجـل محـمّـد آمـد

امشب بسـاطِ شـادمـانی جـور بـاشد            از فرش تا عـرش امتـداد نور باشد
مژده که عالم غرقِ شور و شادمانی‌ست            در خانۀ خورشید عالم گل فشانی‌ست

باز در بحر ولایـــت گهــری پیــدا شـد            باز بــر چـرخ امامت قـمــری پیــدا شد

بـاز در بـاغ فـضیـلت ثـمـری پیـدا شـد            قـلـــم صـنـع خــدا را اثــری پیـــدا شـد

اجازه هست مرغ دل، کبوتر حرم شود            و با فرشته‌های وحیِ عشق، هم قدم شود

اجازه هست این کـبوتر نشسته در حرم            پَـرِ شکـسته‌اش برای مدح تان قـلم شود

شمیم عطر رحمت می‌وزد از کوچه‌ها امشب           دوباره دیده شد در آینه وجهِ خـدا امشب

میان گاهواری که مَلک گهواره جنبان است           به جلوه آمده روی علیِ مرتضی امشب

خَبَرش آمده که عرش چراغان شده است           خنده مهمانِ لبِ حضرتِ باران شده است

گُـلِ لـبـخـــند کـه آمـد بـه لـبِ مـادرتـان           همۀ عرشِ خدا شاد وُ غزلخوان شده است

ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقـیرها            ای رویـش امـیـد، مـیـان کـویـرهـا

ای خـالـق زیـارت کـلّ ذواتِ نـور            ای جـامـعـه سُـرای تـبـارِ کـبـیـرها

دوباره مطلع اشعار من «علی جان» است            چکیدۀ من و طومار من «علی جان» است
به دانـه دانۀ تـسـبـیح کـربـلا سـوگـنـد            که بهترین گلِ اذکار من «علی جان» است

چو بر سریر ولایت نشست خسرو دین            فـلک نهـاد به درگـاه او سـر تـمـکـین

بیا که صبح هـدایت دمـید و شد تابـان            در آســمـان ولایـت سـتـارۀ دهــمـیـن

جـلـوه‌ای از جبـروت آوردند            سـوره‌ای از ملکـوت آوردند

اَبری از جنسِ بهار و باران            به سـرِ این بَرَهـوت آوردنـد

ای هدایت را به معنا جلوه گر            وی امامت از وجودت مفـتخر
ای ز نسل راد مردی و شرف            ای عــلـیِّ دیـگـر شــاه نـجـف

امشب از جام ولایت سر خوشم            از دل و جان باده را سر می‌کشم

مـیـکـده دارد هـوای دیـگـری            در طرب آورده می را ساغری

ساقی امشب بسته با پیمانه پیمانی دگر           سفره رنگین کرده بهر تازه مهمانی دگر

باغبان را گو بپاشد بذر شادی در زمین           تا بـبارد ابـر رحـمت باز بـارانـی دگر

الـبـشارت که دهـم حـجّـت سـبـحـان آمد          شـافـع هـر دو سـرا، رهـبـر ایـمـان آمـد

سـرورعــالـمـیـان، مـحـور امـکـان آمـد          که جهان از رخ وی، روضۀ رضوان آمد

آفـتـاب عـزّت از عـرش جـلال آمد پديد           روز عـيـد شـادمـانى را هـلال آمد پـديد

آفـتابِ فضل، تابـان گشت از كـوهِ شكوه           ظلمت شب هاى هجران را وصال آمد پديد

نوری درخشید و به عالم روشنا داد            هادی شد و ره را نشان بر آشنا داد

ظلمت زدود از دهر و چندان فیض بخشید            تـا بـر کـویـر جـانـمـان آب بـقـا داد

سرچشمه فیض حی سرمد آمد           آئـیـنـۀ نـور حُـسن احـمـد آمـد

تبریک به ثامن الحجج باید گفت           چـارم عــلـی آل مـحــمّـد آمـد

پخش سبک  

با صفـاتر شد بهشت دین و مکـتب            جـام دلـهـا شـد ز خوشحالی لبـالـب

نـوۀ سـلطـان بـه دنـیـا آمـد امـشـب ** تـهـنـیـت یا اُمّ ابـیهـا

پخش سبک  

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

بر قلب اهل عالم، با وَجد و شور و شادی           تـابـیـده در ذلـحـجّـه، نـورِ امامِ هـادی

پخش سبک  

به دلـهـا آمـد، شـوق دمـادم           مدیحه خوان شد، تمامِ عـالَم

میخـوانم آیـۀ نـور و تبارک           میلاد حضرتِ هادی مبارک